Trio stroikowe, 1967

Powstałe w 1967 Trio stroikowe to utwór, w którym odnajdujemy dość nieoczekiwany zwrot ku motoryczności tak typowej dla wcześniejszej twórczości Romana Palestra. Obserwujemy to zwłaszcza w skrajnych, szybkich częściach. Utwór jest trzyczęściowy, o klasycznym układzie części: szybka-wolna-szybka. Charakterystyczny, sygnałowy motyw dominuje w całej pierwszej części, w której można odnaleźć plan budowy allegra sonatowego z odwrócona repryzą. Druga część wnosi element liryczny. Natomiast efektowny finał ma budowę ronda, w którym główny temat pojawia się w imitacyjnych przeprowadzeniach we wszystkich instrumentach, często w formie inwersji. Kontrast przynosi długi wolny epizod, po którym następuje repryza głównej części. Kompozytor, wyraźnie zafascynowany naturą instrumentów dętych, stworzył jedno z najbardziej pogodnych swoich dzieł. 

Niestety nie wiadomo nic o prawykonaniu utworu. Kompozycja jest dzisiaj dość często wykonywana przez zespoły dęte ze względu na swój efektowny charakter.