Omówienia utworów

Suita we czwórkę, 1969

Suita we czwórkę. Część I

Suia we czwórkę, cz. I. Allegretto comodo. Wyk. Arkadiusz Krupa – obój, Anna Maria Staśkiewicz – skrzypce, Katarzyna Budnik – altówka, Marcin Zdunik – wiolonczela, 2018.

Suita we czwórkę. Część II

Suia we czwórkę, cz. II. Lento, molto espressivo. Wyk. Arkadiusz Krupa – obój, Anna Maria Staśkiewicz – skrzypce, Katarzyna Budnik – altówka, Marcin Zdunik – wiolonczela, 2018.

Suita we czwórkę. Część III

Suita we czwórkę, cz. III. Vivace. Wyk. Arkadiusz Krupa – obój, Anna Maria Staśkiewicz – skrzypce, Katarzyna Budnik – altówka, Marcin Zdunik – wiolonczela, 2018.

Suita we czwórkę. Część IV

Suita we czwórkę, cz. IV. Lento, grave e pesante. Wyk. Arkadiusz Krupa – obój, Anna Maria Staśkiewicz – skrzypce, Katarzyna Budnik – altówka, Marcin Zdunik – wiolonczela, 2018.

Suita we czwórkę. Część V

Suita we czwórkę, cz. V. Assai deciso. Wyk. Arkadiusz Krupa – obój, Anna Maria Staśkiewicz – skrzypce, Katarzyna Budnik – altówka, Marcin Zdunik – wiolonczela, 2018.

O okolicznościach powstania skomponowanej w 1969 roku Suity we czwórkę (zachowany autograf nosi francuski tytuł Suite à quatre) praktycznie nic nie wiadomo. Pierwsze wykonanie utworu miało miejsce na Zamku Królewskim w Warszawie, 20 października 1987 roku, na koncercie zorganizowanym z okazji 80 urodzin kompozytora. Wykonawcami byli: Bolesław Słowik (obój), Bogusław Bruczkowski (skrzypce), Artur Paciorkiewicz (altówka ) i Wojciech Walasek (wiolonczela).

Tytuł „suita” łączy się z aluzją do form tanecznych, w utworze brak jednak odniesień do konkretnych tańców. Niemniej czynnik rytmiczny, zwłaszcza w częściach szybkich (pierwszej, trzeciej i piątej) jest tu wyraźnie podkreślony. Na uwagę zwraca część trzecia, oparta na stałym schemacie rytmicznym 3+2+2. Większość tej części jest grana pizzicato, a choć materiał jest atonalny, pewne motywy dźwiękowe wyraźnie się powtarzają. Język muzyczny Suity jest zdecydowanie bliższy powstałemu w tym czasie Triu stroikowemu niż np. II Triu smyczkowemu.

Części wolne obfitują w typowe dla Palestra zabiegi kolorystyczne: pizzicato połączone z glissandem, różne sposoby wydobycia dźwięku (sul punto d’arco), charakterystyczne pochody flażoletów (w końcu czwartej części), czy szeregi następujących po sobie trylów. Podobnie, jak inne utwory kameralne z tego okresu, Suita we czwórkę nie została dotychczas wydana.