Sonatina na fortepian na cztery ręce, 1940

Kompozycja powstała z myślą o wykonaniach na tajnych koncertach w czasie okupacji. O okolicznościach jej powstania tak pisze kompozytor w swoich Fragmentach wspomnień z lat 1939-45:

"właśnie w tym momencie, przy braku jakichkolwiek 'normalnych' koncertów publicznych, rozpoczął się start podziemnego, tajnego życia muzycznego. Pomyślałem sobie wówczas, że trzeba pisać utwory jak najłatwiejsze do wykonania w warunkach okupacyjnych, kiedy to koncerty zostały zepchnięte do ram zwyczajnych pomieszczeń mieszkaniowych. Tej idei zawdzięcza swe powstanie Sonatina na 4 ręce, której prawykonanie odbyło się na tajnym koncercie na Hortensji, nie pamiętam dokładnie kiedy, ale w każdym razie w ciągu lata 1940. Ja grałem wiolin, a Konstanty Regamey bas. Po wojnie zdarzyło mi się grać tę Sonatinę z żoną – nawet w BBC. Była to jedna z pierwszych pozycji wydawniczych PWM po wojnie. Dziś utwór ten nie rozgrzewa mnie zbytnio, z wyjątkiem środkowej, wolnej części, którą uważam za doskonale pomyślaną i wykonaną".

Sonatina utrzymana jest w neoklasycznym stylu, z pewnymi nawiązaniami do baroku. Składa się z trzech części: Allegro giusto, Andante con moto e molto espressivo i Allegro vivace.