Franz Kafka (1883–1924)

Posłannictwem pisarza – mówi Kafka – jest dać życie wieczne temu wszystkiemu, co izolowane i śmiertelne, przetworzyć błahy przypadek w coś, co jest zgodne z elementarnym prawem świata. Jednym słowem: misja nieomal proroka. Realna rzeczywistość była światem, w którym Kafka nie umiał żyć, którym nie mógł oddychać. Był on alchemikiem ciągle zmieniających się obrazów, nastrojów i uczuć, zatopionych w jakimś bezdennym pesymizmie. Obcując z tym pisarzem nie sposób się oprzeć tragicznej myśli, że Kafka był – być może – bezwiedną zapowiedzią owego straszliwego pogromu diaspory żydowskiej, jakiego świadkami staliśmy się kilkanaście lat po jego śmierci.

1953