François Mauriac (1885-1970)

Siłą Mauriaca jest atmosfera, którą umiał on otoczyć swe dzieło i swych bohaterów, owa doskonała zgodność i tajemnicza więź, która łączy u niego naturę i ludzi, krajobraz i żywą istotę. Te same siły kierują sercami jego bohaterów i naturą, wśród której oni żyją. Jednym słowem celem Mauriaca nie jest opisywanie stosunków społecznych, lub też pewnej klasy czy gromady ludzkiej. Nie byłby pisarzem najgłębiej katolickim, gdyby nie uważał zawsze i wszędzie pojedynczej duszy ludzkiej za najważniejszy i najcenniejszy element świata. Toteż każda z jego powieści jest monografią jednej duszy, jej losów, jej stosunku do Boga i świata. Być może, że dzieło Mauriaca jest antypatyczne dla ludzi niewierzących. Ale nie wydaje się, aby było ono zrozumiałe jedynie dla ludzi głęboko religijnych. Istnieje mnóstwo ludzi, którzy wprawdzie nie zaznali łaski wiary, ale których psychice nie jest obcy pewien specyficzny gatunek przeżycia religijnego. Tym Mauriac może dać bardzo wiele.

1970