Francis Poulenc (1899 -1963)

Jest to kompozytor, który nie dba o żadne kierunki, żadne "firmy" i nalepki estetyczne – pisze to, co czuje i tak jak czuje. Nie był on nigdy "modernistą za wszelką cenę". Przeciwnie, źródła jego inspiracji sięgają Bizeta, Masseneta, Gounoda, a zatem kompozytorów których twórczość należała do najściślej narodowego i dość zachowawczego odcinka muzyki francuskiej. Niekiedy nawiązuje Poulenc również i do jeszcze starszych kompozytorów – do francuskiej szkoły Couperina z XVIII wieku. W każdym razie muzyka jego jest zawsze melodyjna, pełna charakterystycznego wdzięku – niemal klasycznego – i wzorowo zbudowana pod względem formalnym. Nieomylne poczucie miary i podobne poczucie piękna pozwala niekiedy temu kompozytorowi balansować na cienkiej lince, na której jeden niewłaściwy krok pogrążył by go albo w sferze zwykłego banału, albo w mętnych falach przesadnego "modernizmu". Siłę Poulenca stanowi fakt, że nigdy dotychczas nie zrobił on tego niewłaściwego kroku.

1954